Dİ RE NE  Dİ RE NE   KAZA NACA ĞIZ.

Diye bağırıyorlardı. 

Diye çayıma üflüyordum demli ben.

Asmalımescit’te bir tabureydi beynim.

Kalabalığın aklımızdan resmî törenle geçirttiği düşünce. 

Kaçmak kaçmak.

Topuklamazsak yeksan eksenimizde selâ okunacak.

Belli ki ortalık karışacak. Bedenler kavuşacak. 

Biz kapatılmış sokaklarda oktavsız slogan.

        Değilsek uzun uzun bakılan menüleriz.

        Ne eylemi ne direnmesi bu sımsıcakta 

Ter bezlerimden daha büyük toplumcu yok.

Bir arkadaşım 

Ben toplumcu-gerçeküstücüyüm diyordu.

Türkiye’de yaşamak oydu. Üç yıldızlı otelde resepsiyondu. 

Zebercet derdim ona. “Değişmez tek bir kesinlik vardır 

insan için: Ölüm.” Bu kalabalığın direnerek kazanacağı şey 

eğer salt iyiyse, kaybeden taraf kötüyü kazanamadığı için mi 

kaybetmiş oluyor? Bir sonuç aynı anda iyi ve kötü olabiliyorsa 

güzeldir. Estetik anlayışım ektedir.

 

KÜR DİS TAN  FA ŞİZ ME   ME ZAR  OLA CAK. 

Diye bağırıyorlardı.

Diye çayıma üflüyordum demli ben. 

Soruişareti ağzıyla sordu turist kız where is Kurdistan?

Cevap geç olmadan geldi

28 yıllık Kürt arkadaşım Turgut’tan: 

Bu kız insansa biz neyiz lan? 

O an. Türlerin kökenine yolculuğumuz başladı. 

Evrimsel biyolojinin temeline indik. Gerçek yaratıcılar 

alternatif üretirler. Dünyada insan çok. Ama bir insandan 

iki tane yok. Herkes tekiz. Bu yüzden, insan iyi bir kreatif 

çıktıdır. Vardığımız her sonuç evrende boş boş dolaşır. 

Dolaş benim uysal sonucum. Dolaş uzuv sebepler bulana 

kadar kendine. Bulana anneler, İzmirler, yengeler. Dolaş. 

Güzel subjektif değildir bilene kadar. 

Estetik anlayışım ektedir.