kanın içten azaldığı
sonra kılcallandığı yükseltide
tüylerini içten vuran kemik aleti

onunla itinip toprak kürsülerine
sevgilim uykularını sırayla bekliyor

zamanın arka çıktığı bir başına doluluk
görünümün tarihini işliyor etlerimizden
hokkasını dolduruyor kanımızla

kendiliğin yükü korku astarları
getirip önümüze taze ve pişkin kanı
sürüyor bakışın duvarına

her bir gözünde ayrı
yarın zamanıyla göz göze
özlemini özlemek
ne zamanın içtiğim suyudur
ne içtiği zamandır bağırtımın

halsiz süreklilik
diyarının kapısında binlerce sıradan
özlemenin bakımsız ve hep aynı yüzüne
yeni aynalarla taranan
zamanımın sabahı
toprağında batıyor
-sevgilim en güzel uykularını seçiyor