işbu şiirde, isme t özel’in kayıp şiirini irdeliycez. şi

ir, hilmi yavuz’un iç cebinde, üzresi karanlanmış, b

ir biçimde bulunmuştur. ve, el yazısına bakılırsa, şi

ire george perec de müdâhil olmuştur; şiire, e hârfi ekleyip durmuştur. 

*akrabalıkları var mıdır (bilinmez)

şiir; ıstanbulla paris arası bir yerde geçmektedir. kı

sadır. 59 dize ve 582 sözcüktür. ana izleği (hep bu i

zlek’i kullanmak istemişimdir; bugüne nâsipmiş :), siyâsal islâmın mankurt aydın neferleri hakkındadı

r. anladığmız kadariyle; hilmi yavuz bu neferlerden biridir. şiirde geçen diğer kişiler:

 

• yusuf kaplan*
• hilâl kaplan*
• mustafa armağan
• bahadır yenişehirlioğlu
• nuri pakdil
• iskender pala
• ayşe böhürler
• teoman duralı
• kemâl h. karpat
• ömer tuğrul inançer
• nihâl bengisu karaca

 

neyse, uzatmıyalım. şiirden, kısa kesit;

linç edilirken arap hârflerindeki hezeyânım

 

salyangoz ithâl ediyorum. müslüman mâhâllesinde satmak için. çünkü onlar, iddiâ ediyorum, ıstakoz satıyorlar ıstavroz çıkarırken sinagog lumbuzunda. 

çünkü, ben, onlar kadar varsıl olamadım. çünkü, be

n, yağmurlar sonrası, vâv izi bırakan, salyangozlar topladım. oysa, onlar, arap hârflerinde ihâle aldılar;

kur’ân kuran bir milletin gözleri önünde. 

kaç sönümde sönüyor göz yaşım. bilmiyorum. hâki

mimi bir yargıçla değiştiriyorum. çünkü, ben, ithâ

m yerine suçlu bulunmak istedim. suçlu bulunmak ve yargısız bir infâzda irtifâ kazanıp, dârağacımı fe

zâya dikmek. âyetim sârih: günâh keçiliğme, kendi

m çoban olmalıyım!

ve sormalıyım; kaç yavuz hırsız ev sâhibine musall

ât olur? ev sâhibi biz ancak evimizde müzmin kirâc

ıyız. kaç kaplan gücünde ağlarız; kaç karaca karası

nda siyâhız. ve burakları avlanmış bodrum katların

ın mirâcıyız. 

bir armağan verdim kendime. ben, müslüman değil

im; müminim artık. müslümanlık ve islâm; arap hâ

rflerini edinecek kadar varsıl değilim. ve sizin kada

r, erekte olamıyorum zemzem tower’lara karşı. ve arşı arşı tepelere, lüks kâbeler dikilmesin artık. 

işte vinç, işte linç! allah’ın göbek bağına asın beni. ankebût’un ağına bırakın beni. gâh bebek gâh sinek

! arap hârflerinin kortejinde islâm ve islâm’ın kürta

jında insan: kur’ân’ın karnından alıp, kur’ân’ın kan

ına basın beni. 

 

 

şiirin, ilk birkaç bölümü böyle. bu minvâlde sürüyo

r şiir. merâk eden için, şiirin son dizesi;

 

 

bu kan, bu et ve bu iskeletim. allah affetsin; ölüm t

araf tutar diye ben kendimi öldürüyorum her gün.