Konuşmak en derin dehlizimdir benim
Susarım, gümüş kanatlı kuşlar havalanır
İçimde kirli köpekler havlar durur
Duyulmaz sesleri açmazsam ağzımı

Bir el sarkar sarılır boğazıma
Geceden yapılmış yalnızlığımla
Omuz omza yürürken kuytuda
Uykusu bölünmüş bir kadın gibi

Karanlık bir oda dolar içime
Evsizliğime acır sanki
Bilmez, ben kendime evim
Taş avlusunda bir kuyunun uyuduğu

Kuyuya inen karanlık yorulur
Dipte koyulaşır uykuya dalar
Kemikli bir el okşar saçımı
Gece olur kendimden bilirim