1. Adım

 

olmak ilmi, 

insanın içinde sakladıkları 

insanın dışında sakladıkları 

insanın insandan sakladıkları 

ve insandan önce olmak 

     İnsandan sonra olmak 

 

önce olmak:

bir bulut ile bir ağaç vardı ilkin 

tepeden tırnağa benziyordu sana 

bana benziyordu, benden olana da

bulut bir yerleştirme, yeni bir dekor denemesi 

ağaç, diyorsun, yaşamı mı… 

hayır sadece ağaç, diyorum 

 

sonra olmak:

bu aşkla ilgili ve aşk her zaman her şeyle 

ben her zaman her şeyle ilgili değilim 

bana bakman beni rencide ediyor 

tamamlanmamış bir canavar 

tamamlanmış bir canavardan daha tehlikeli 

el olmak ayak olmak, elin ve ayağın, el ayak 

karanlıkta bir göz indi 

yaylaya göz indi 

beni kandırmaya 

bir sözün yetti 

 

olmak ilmi: 

olmamak üzerine düşünülmüş bir kurgu

 

buluta dokunan el ağaç oldu, bana benzedi. 

 

yöntem: seni sevemiyorum çünkü ben bir suikast girişimiyim. 

 

2. Adım

 

tenimi sunduğum toprak ve yağan yağmur 

yağmurun değdiği yerlerim bana dönüşüyor

gözlerini göster bana ve yeşili hatırlat, dur! 

hor kullan beni! nezaketin canımı yakıyor 

 

ellerimi önce ve ayaklarımı sonra ve her şeyi 

yaratan görünüşünü derinlerde saklıyorum

bir gün çaldım gözlerini, ihanet: baktım yeşildi 

ben yaşadıklarımı değil canavarı düşünüyorum

 

yeşildi sonra her şey ve ağaçtı bedenim

toprağa sunduğumu aldım geri topraktan

el ettim, ayak ettim ben kendimi böyle ettim 

seni kör bıraktım, bensiz bıraktım acımadan

 

aynalardan kaçarak sesin bir yeşile yetişiyor 

gözlerini koruyorum yağan toprak ve yağmurdan 

bedenim bir ayna oluyor ve canavar oradan sırıtıyor 

kendimi incitiyorum ve kendime dikiyorum kendimi durmadan 

 

işte beden! işte sevgi ve işte getirdiği ihanet! işte kan! 

 

yöntem: seni sevemiyorum çünkü ben bir suikastçıyım. 

 

3. Adım

 

giriş:

her acı yücedir kendi içinde ve tanrı’dan çalarsanız intikamını alır mutlaka. biz birbirimizi çok sevdik yaratılıştan önce ve sonra. klişe bir destansılık ama ellerimiz değildi şiirsel, ayaklarımız değildi yüce. ilk denemesiydik biz insanın ve en olmamışıydık belki. yaşanmışlık önemlidir. insanın dönüştüğü şey önemlidir. bizi yok etseler belki mutlu olurduk. duruyorduk birbirimize bakarak ve durdukça daha canavar olarak. zaman bizi yaşlandırmıyor, çirkinleştiriyor. aşk olmasaydı mutlu olurduk belki. aşk tanrı’dan çalmaktır ve dediğim gibi tanrı intikamını alır. ben bu yeşili senin için çaldım. ben bu dünyaya yeşili getirdim senin için. senin için milyonlarca yıl tanrı’ dan kaçtım. bir gün önümde durdu tanrı. bir gün ona arkadan saldırdım. beni işte böyle, beni böyle acımadan, beni sevgisiz bıraktı. 

 

seni sevemiyorum çünkü suikaste uğradım. 

 

gelişme:

bir ayna olarak 

durduğum yerden 

sana bakıyorum 

 

gözlerin yeşil. 

 

sonuç:

insan olmak bir şeydir 

canavar olmak bir şey 

 

seni sevemiyorum ve kimseyi sevemiyorum 

 

insana varmak için bir canavar yarattım 

kendime dönüştüm sonra kendimi selamladım

 

ağaç olmak bir şeydir

bulut olmak bir şey 

 

yağmur oldum kendi üstüme yağdım

yetiştim ağaç oldum olmaya vardım 

 

seni sevemiyorum çünkü kendimi de.