uç noktalarımı uyarıyorum
bedenim kendine gelsin kalkıp giderim
tekinsiz bulvarlarda dolaşmaya
ve belki rastlarım sana
elâ gözlerini geçmişe çevirmiş
elveda dediğini düşünen adama

bendeki senin olmayan şeyleri
elini incik boncuk dolu çuvala daldırıp kurcalar gibi
bulup yakalayıp kaybederdin

çatallanan arka sokak
biri çıkmaza varıyor
öbürü ana caddeye açıldı
geri dönmem demiştin
kaç mevsimdir buradasın

cadının parmaklarını anımsa
sürekli beynini elliyor
ben elimi biraz uzatsam alnına
oh
rahattın rahatlardın
kendi yatağında akardın
ellerimin şifasıydı
akımınla uyumlanan

seni sesini beni ünleyişini
unutmaya başlarsam
bul beni bir şeyler de
gelelim tekrar yüz yüze
tazelensin hafızam