yalın ayak firari uykusundan
sindi, korktu çocuk saladan
nine bedduasından
böyle öğrendim uçurumdan düşmeyi
severdim yine de dili deşen sesini.

gök, yaprak, kuşlar
şu sen, o zaman da yoktun
ayva ağacının altında, hayatta
yaşayan mıydım ki…
bana yer yok
ayıpla korku arasında.

ölümcül yanılgıya düşmeden
koşup geçtik bu satırları
tepeden düzlüğe
rüzgârı yatıştırdık
ayağa kalkışı yeni bir sevinin
sanki kar yağdı, sonra beni öptün
yapraklar çiftleşti
çözüldü söz, kar sustu
sen değildin gelen
yabancı ayak sesleri.